الفبای عشق

حسرت دیدار

عشق

در ره دوست که تشخیص صوابش دارم

دل ودین و سر و جان را به رکابش دادم

عشق شد همدم و هم رای و قبولش کردم

عقل پیچید سر از رای و جوابش دادم

بخت بیدار که شکر قدم عشق نکرد

تا ابد بهر همین جرم به خوابش دادم

دایم از آتش غیرت دل من درجوش است

عشق را جای چرا کنج خرابش دادم

دوست چون دشمن دل بود برای دل او

دل خود را بسی آزار و عذابش دادم

دلم از وادی حیرت بدر آوردم دوش

به سر زلف تو پیچیدم و تابش دادم

فرّخ این باغ پر از لاله که درسینه ی تست

حرمتش دار، که با خون دل آبش دادم